Галоўнае — не быць раўнадушным
З Ірынай Шашковай мы не раз, напэўна, сустракаліся ў горадзе, бо жывём у адным мікрараёне і ходзім па адных дарогах. Аднак пазнаёміліся зусім нядаўна. На малочнатаварны комплекс “Новае Сяло” сельгасфіліяла “Дрычын” я прыехала ўвечары. На месцы былі ўсе працаўнікі комплексу: ішла раздача кармоў, даенне кароў. У цялятніку на мяккай саломе тапталіся пярэстыя цяляткі, даверліва паглядаючы на людзей. У некаторых хатках іх было па двое.
— Маленькім не цесна, — растлумачыла заатэхнік-селекцыянер Алена Няборская. — Доўга яны разам не бываюць. Наша Ірына Іванаўна клапоціцца пра іх добра. Прывесы ў кастрычніку склалі па 811 грамаў у суткі. Цяляткі падрастаюць, і іх перадаюць у другую групу.
Ірына Іванаўна якраз была ў загончыку, дзе знаходзілася двое цялятак. Адно ўжо было ў сваёй хатцы, а другое з вялікай бутэлькі з соскай смактала свежае малако.
— Тут у мяне двайняты, — усміхнулася жанчына. — Іх разлучаць нельга. Гэта ўсё мая гаспадарка, — паказала рукой. — У сярэднім у месяц утрымліваецца 80 цялят. Сёлета ўжо чацвёртыя двайняты нарадзіліся. З імі клопатаў, канешне, больш, але ж як радасна, калі яны падрастаюць і не адстаюць ад іншых. Я ўжо і не ўяўляю сябе на іншай рабоце.
Ірына Іванаўна вырасла ў горадзе. Гаспадаркі ў бацькоў не было, таму нельга сказаць, што прывыкла да такой працы з дзяцінства. 20 гадоў працавала ў цэнтральнай раённай бальніцы, займалася пытаннямі забеспячэння.
— У жывёлагадоўлю прывяла мяне дачка, — усміхаецца жанчына. — Закончыла школу, і ёй прапанавалі некаторы час папрацаваць у ААТ “Смалявічы Бройлер” вытворчы ўчастак “Пухавічы”. Зразумела, што работа была нялёгкая, і я хадзіла ёй дапамагаць. Напачатку для мяне гэта была экзотыка, а калі ўнікла ў работу па-сапраднаму, зразумела, што гэта маё. Пасля таго, як філіял расфарміравалі, — перайшла сюды. Мне падабаецца, калектыў і работу я сваю люблю.
І гэта былі не проста высокія словы. Мы доўга гаварылі, і адчувалася, што работа гэта — сапраўды частка яе жыцця. Жыве Ірына Шашкова ў горадзе, а ў Дрычын ездзіць штодня на машыне. Спецыяліст па вырабе мясных паўфабрыкатаў, яна ніколі не працавала па гэтай спецыяльнасці. Наадварот, клапоціцца пра жывёлу, і пра цялят ведае ўсё. Хаця калі прыйшла на работу, не магла адрозніць сена ад саломы. Чытала розную літаратуру, глядзела ў інтэрнэце, як трэба даглядаць і лячыць цялятак, бо вельмі шкадавала маленькіх, хацела, каб усе яны жылі.Ірына Іванаўна чатыры гады працуе ў жывёлагадоўлі. Аднак ужо можа падзяліцца вопытам работы з іншымі. Ды і не заўсёды галоўнае вопыт — хутчэй, адносіны да справы. З раніцы яна робіць абход кожнай хаткі, глядзіць, як адчуваюць сябе цяляткі. Калі якое прыхварэла, засумавала, ставіць на хатцы адмеціну: тут трэба больш удзяляць увагі. У гаспадарцы няма праблем з кармамі, ёсць усе неабходныя медыкаменты. Галоўнае — не быць раўнадушным. А гэта не пра яе. Ірыну Іванаўну паважаюць у калектыве, адзначаюць яе старанную працу. Прапаноўвалі паступаць у вышэйшую навучальную ўстанову. Кажуць, яна была б добрым ветурачом.
— Ну, які з мяне студэнт, — усміхаецца жанчына. — Вунь дзеці няхай вучацца. Дачка — будучы эканаміст, сын выбраў прафесію агранома.
А пасля, падумаўшы, дадае:
— Я, можа б, і вучылася, мне цікава, ды на каго я цялятак сваіх пакіну…
