Вера Маркіянаўна Саўлевіч прымала віншаванні ў 90-ы дзень нараджэння.
У мінулую сераду ў хаце Веры Маркіянаўны Саўлевіч з вёскі Падбярэжжа Пухавіцкага сельсавета сабралася шмат гасцей. Нагода значная — 90-годдзе. Падарункі і віншаванні юбілярка прымала на працягу ўсяго дня. Святочны настрой, шчырыя ўсмешкі і бадзёрасць, з якімі гаспадыня вітала гасцей, адводзілі ўсе думкі пра яе сталы ўзрост на другі план.
Мы завіталі да Веры Маркіянаўны разам з бухгалтарам раённага камітэта Беларускага рэспубліканскага саюза моладзі Вольгай Бажэлка і намеснікам дырэктара па ідэалагічнай рабоце, старшынёй прафкама ААТ “Племянны завод “Індустрыя” Надзеяй Салоха. Яны павіншавалі Веру Саўлевіч ад імя сваіх арганізацый і ўручылі жанчыне кветкі і падарункі.
Лёс у Веры Маркіянаўны быў няпростым: у ім была Вялікая Айчынная вайна. Пра ўсе цяжкасці і гора, якія прынеслі людзям 1941-1945 гады, жанчына ведае не па чутках. Успамінаць былое не вельмі любіць, аднак гэтую частку жыцця немагчыма выкрасліць з памяці.
— Калі пачалася вайна, наша сям’я жыла ў вёсцы Балачанка. Аднойчы да нас прыйшлі тры салдаты і прасілі, каб іх схавалі. Тата згадзіўся, а праз два тыдні вайскоўцы папрасілі, каб іх адвялі ў лес, — успамінае Вера Саўлевіч. — Як высветлілася пазней, гэта былі камандзіры партызанскіх атрадаў. Такім чынам мы пачалі з імі ўзаемадзейнічаць. Я была сувязной. Маці ўплятала мне ў косы запіскі ад партызан і абкручвала іх блакітнымі стужкамі. Прыходзілася хадзіць пешшу з Балачанкі ў Пухавічы. Неаднаразова сустракала немцаў, было страшна. Яны ўважліва правяралі мяне і гразіліся скінуць у раку, калі што-небудзь знойдуць.
Ворагі так і не разгадалі сакрэт пра тое, што дзяўчына хавала запіскі ў сваіх косах. Аднак бяда, як кажуць, прыйшла з іншага боку: паліцай расказаў пра магчымыя сувязі з партызанамі, і немцы арыштавалі ўсю сям’ю. Турма, допыты, пакаранне — праз усё гэта давялося прайсці Веры Саўлевіч, аднак смелая дзяўчына так нічога і не сказала.
Сям’ю адпусцілі, але праз некаторы час яны зноў трапілі ў рукі ворагаў. Веру Маркіянаўну адправілі ў Германію працаваць на завод па вытворчасці дынаміту. Там таксама давялося перажыць нямала гора. Праз год вязняў вызвалілі амерыканскія салдаты.
Мірнае жыццё юбіляркі неразрыўна звязана з сельскай гаспадаркай. 30 гадоў яна працавала ў мясцовай сельгасарганізацыі аператарам машыннага даення. Пасля выхаду на пенсію яшчэ 10 гадоў была загадчыцай фермы ў Падбярэжжы. Працавала старанна: за гэты час ні разу не была ў адпачынку. Даіць кароў трэба было рукамі, аднак сваю справу яна шчыра любіла. Дзеці і ўнукі таксама часта дапамагалі ў гаспадарчых клопатах.
У Веры Саўлевіч трое дзяцей, пяць унукаў і восем праўнукаў. Яны з цікавасцю і гонарам любяць разглядаць яе медалі, якія ёй уручылі за розныя заслугі. А таксама дружная сям’я любіць збірацца разам і слухаць гісторыі з жыцця роднага ім чалавека, каб захаваць іх у памяці для наступнага пакалення.
Кацярына ВЕРНІКОЎСКАЯ.