Геройскі ўчынак сяржанта міліцыі
Для сяржанта міліцыі Аляксея Філімончыка падзяка ад начальніка раённага аддзела ўнутраных спраў за выратаванне дзіцяці стала нейкім чынам нечаканасцю: Аляксей быў упэўнены, што пра здарэнне на Пцічы, пасля якога мінуў амаль цэлы месяц, ніхто нічога не ведае…
15 чэрвеня (у адзін з дзён свайго чарговага адпачынку) Аляксей стаяў на мосце праз Пціч. Дзень быў не спякотны, купацца ніхто відавочна не збіраўся, таму хлапчук, які спускаўся да ракі, прыцягнуў увагу Аляксея. У руках у хлапчука была пластыкавая бутэлька, у якую ён, верагодна, хацеў набраць вады.
У нейкі момант дзіця не ўтрымалася і пачало саслізгваць па бетонных плітах у раку.
— Пад вадой бетонныя пліты яшчэ больш слізкія, — расказвае Аляксей, успамінаючы падзеі таго чэрвеньскага дня. — Таму хлапчук не змог утрымацца і ўпаў у ваду. Глыбіня аказалася большай, чым хацелася б. Хлопчык відавочна не спраўляўся з сітуацыяй.
Думаць часу не было, таму Аляксей кінуўся ў раку. Падхапіў хлапчука і падштурхнуў яго да берага.
— Вось, уласна, і ўсё, — сціпла завяршае расказ Аляксей. — Нічога гераічнага я не зрабіў…
Менавіта па прычыне гэтай самай сціпласці, напэўна, да гэтага часу не адбылося ніякай сур’ёзнай размовы пра здарэнне ні з самім выратаваным хлопцам, ні, тым больш, з чужымі людзьмі. Аляксей упэўнены, што зрабіў так, як гэта зрабіў бы любы іншы чалавек.
Складана абвергнуць ці, наадварот, пацвердзіць гэтыя словы. Але мне, як маці, цалкам відавочна, што малады чалавек — герой. Калі б не ён, не вядома, чым бы скончылася гэтая гісторыя. Веру, што дванаццацігадовы Рома з пасёлка Праўдзінскі (ён, здаецца, пакуль яшчэ не ўсвядоміў, што ўсё ж адбылося на рэчцы) калісьці ўспомніць аб сваім выратавальніку з усвядомленай удзячнасцю.
Алена ШАНТЫКА.