Па-гаспадарску і з душою
Марыя Церашковіч памятае той час, калі ў вёсцы Вугалец пражывала некалькі соцень чалавек, працаваў сельскі клуб, пошта і магазін. Але шмат чаго цяпер змянілася, і на сённяшні дзень тут пастаянна пражывае каля 40 чалавек (астатнія — дачнікі). Усе жыхары добра ведаюць адзін аднаго, сябруюць і жывуць адной вялікая сям’ёй: разам вырашаюць пытанні, якія ўзнікаюць, разам праводзяць вольны час. З павагай адносяцца да Марыі Мікалаеўны — старэйшыны вёскі. Пра свае справы яна гаворыць вельмі сціпла: адмахваецца, маўляў, нічога такога не раблю. Але старшыня Турынскага сельскага выканаўчага камітэта Святлана Харытончык лічыць інакш. Па яе словах, Марыя Мікалаеўна аказвае вялікую дапамогу мясцовай уладзе, бо заўсёды ведае, што хвалюе аднавяскоўцаў.
У Вугалец Марыя Церашковіч пераехала з Кастрамской вобласці Расіі ў 1963 годзе разам з мужам. Працавала адразу паляводам у калгасе “Сцяг камунізму”, затым шмат гадоў даяркай на Вугалецкай ферме, а пасля стала яе загадчыцай.
— Няпроста было працаваць: раней жа кароў даілі рукамі. Прыходзілася рана ўставаць, каб пайсці на дойку. Бывала, і ў тры гадзіны выходзіла з дому. А пасля ранішняй дойкі трэба было дагледзець і сваю гаспадарку, бо трымалі і свіней, і карову, — успамінае Марыя Мікалаеўна.
Цяпер гаспадарка ў яе невялікая: некалькі курэй, сабака ды кошкі, але і за імі трэба прыглядаць. У летнія месяцы хатніх спраў значна больш: шмат працы на агародзе, дзе жанчына вырошчвае бульбу, агуркі, памідоры. Летнімі днямі Марыя Мікалаеўна любіць хадзіць у грыбы і ягады.Спраўляцца з хатнімі справамі ёй дапамагаюць дзеці, унукі і праўнукі, якія прыязджаюць ў госці амаль кожныя выхадныя. Ім вельмі падабаецца гасціць ў бабулі.
Марыя Церашковіч з’яўляецца старэйшынай вёскі Вугалец ужо амаль 10 гадоў. Мае ганаровую грамату ад Пухавіцкага райвыканкама за значны ўклад у сацыяльна-эканамічнае развіццё раёна. Марыя Мікалаеўна цесна ўзаемадзейнічае са старшынёй Турынскага сельскага выканаўчага камітэта Святланай Харытончык. Заўсёды, калі гэта трэба, прыходзіць ёй на дапамогу і словам, і справай. У любы момант можа адказаць на любое пытанне Святланы Станіславаўны, таму што добра ведае ўсіх мясцовых жыхароў і пастаянна падтрымлівае з імі сувязь.
— У халоднае надвор’е часцей за ўсё мы тэлефануем адзін аднаму. У першую чаргу я заўсёды цікаўлюся пра здароўе, бо ў нашым узросце гэта самае галоўнае.
Мясцовыя жыхары звяртаюцца да старэйшыны вёскі з рознымі пытаннямі: цікавяцца, як патэлефанаваць у тую ці іншую арганізацыю, удакладняюць расклад руху аўтобусаў.
Восенню і вясною Марыя Мікалаеўна сочыць за тым, каб на прыдамавых тэрыторыях жыхароў быў наведзены парадак. Неглядзячы на тое, што ў вёсцы Вугалец сёння пражывае нямнога жыхароў, жыць тут, па словах старэйшыны, вельмі камфортна. Два разы на тыдзень (у панядзелак і чацвер) у вёску прыязджае аўталаўка, у якой мясцовыя жыхары купляюць усе неабходныя тавары. Свежыя газеты, пенсію дастаўляе паштальён. У летні перыяд вёска ажывае: на канікулы прыязджаюць дзеці, на дачы з’язджаюцца дачнікі.
— Я люблю сваю вёсачку, бо ў нас жывуць добрыя людзі. Прыязджайце да нас летам, у нас вельмі добра: свежае паветра, прыгожая прырода, з аднаго боку — лес, з другога — рэчка. Заўсёды знойдзецца, чым заняцца, — гасцінна запрашала Марыя Мікалаеўна.
