Сёння — Дзень работнікаў сацыяльнай абароны
Раіса Сацура, сацыяльны работнік Навасёлкаўскай брыгады і лепшы сацыяльны работнік мінулага года, да прыходу ў тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва шмат гадоў працавала на ферме. Праца была, як прызнаецца Раіса Уладзіміраўна, вельмі нялёгкая. Па гэтай прычыне восем гадоў таму і адважылася змяніць месца работы.
Аднак працу ў сацыяльнай сферы наўрад ці можна назваць больш лёгкай, бо падапечныя Раісы Уладзіміраўны — сельскія жыхары. А, значыць, сацыяльны работнік павінен і вады нанасіць, і печку прапаліць, і ў агародзе дапамагчы нешта зрабіць. Не кажучы ўжо пра паўсядзённыя хатнія клопаты, якія старым ужо не па сілах.
— Усе жыхары Ліпска і Пцічанскага, якія знахо-дзяцца ў мяне на сацыяльным абслугоўванні, ужо адзначылі сваё васьмідзесяцігоддзе, — расказвае Раіса Сацура. — Таму дапамога сацыяльнага работніка ім проста неабходная. Яны чакаюць мяне заўсёды, а не толькі ў вызначаныя гадзіны наведванняў. І я добра разумею, што немагчыма абмежаваць рамкамі працоўнага часу рашэнне ўсіх надзённых праблем. Таму пастаянна — і днём, і ноччу, і ў будні, і ў святочныя дні — знаходжуся на сувязі са сваімі дзядулямі і бабулямі. Вельмі шкадую іх, з разуменнем стаўлюся да некаторых іх капрызаў. І адчуваю ўдзячнасць за цярпенне і разуменне.
З дзецьмі сваіх падапечных у Раісы Уладзіміраўны таксама ўсталяваліся сяброўскія адносіны. Дзеці, якія не ў стане заўсёды знаходзіцца побач са сваімі бацькамі, высока цэняць дапамогу сацыяльнага работніка. Тым больш, такога, які падыходзіць да выканання сваіх абавязкаў не фармальна, а з любоўю.