Што яднае Пярэжырскую СШ імя А.Е. Гурыновіча з Японіяй?
Краіна, дзе ўсё інакш… Так скажа пра Японію кожны, хто хоць раз там пабываў…
— Гэта сапраўды зусім іншы свет: унікальны і неверагодны, — кажа дырэктар Пярэжырскай СШ імя А.Е. Гурыновіча Сяргей Аляксандравіч Гуцу, якому два гады таму выдалася магчымасць пабываць у Японіі. — Тут здзіўляешся і захапляешся нават самымі, здавалася б, звычайнымі рэчамі. Напрыклад, прывітаннямі. У гэтай краіне адрозніваюць некалькі ўзроўняў ветлівасці. Ад таго, наколькі нізка ты пакланіўся, вітаючы кагосьці, можна зрабіць вывад аб тваім сацыяльным статусе.
Вывучаць Японію, упэўнены Сяргей Аляксандравіч, можна бясконца. І ён рады, што шанец зрабіць гэта з’явіўся ў вучняў Пярэжырскай школы.
— У рамках візіту дэлегацыі галоўнага ўпраўлення адукацыі Мінаблвыканкама ў горад Сэндай (адміністрацыйны і эканамічны цэнтр прэфектуры Міягі), мы наведалі адну з гарадскіх школ, — расказвае Сяргей Аляксандравіч. — І завялі гутарку пра тое, што школьнікі маглі б мець зносіны адзін з адным, адкрываючы нешта новае для сябе пра іншыя краіны, культуры, традыцыі. Ідэю па-лічылі добрай. І для зносін дзяцей стварылі закрытую групу ў сацыяльных сетках. А таксама запланавалі сяброўскія візіты адзін да аднаго.
Праўда, пакуль адбыўся толькі адзін: японскія школьнікі, што адпачывалі мінулым летам у аздараўленчым лагеры «Зубраня», прыязджалі ў Пярэжырскую школу, дзе ўжо не віртуальна, а рэальна знаёміліся са сваімі беларускімі аднагодкамі.
У гэтым годзе візіт юных пухавіччан не адбыўся з-за закрытых межаў.
—Але дзеці працягваюць актыўна перапісвацца ў сацсетках, — гаворыць куратар групы, настаўнік замежнай мовы Дар’я Паркалава. — Удзельнікі групы — старшакласнікі. Што з’яўляецца прадметам іх зносін? Ды ўсё, што хвалюе дзяцей гэтага ўзросту: музыка, побыт, адукацыя, традыцыі. Нашы краіны сапраўды шмат чым адрозніваюцца, таму працэс пазнання выклікае самыя шчырыя эмоцыі і безумоўную цікавасць.
Карысць ад віртуальных зносін яшчэ і ў тым, што яны адбываюцца на англійскай мове, якой японцы з дзяцінства валодаюць на ўзроўні носьбітаў.
— Мы думаем, што віртуальнае супрацоўніцтва ў будучыні пашырыцца, — кажа Сяргей Гуцу. — Нядаўна я размаўляў з паслом Беларусі ў Японіі Русланам Есіным, які падчас перамоваў з мэрам горада Тара прэфектуры Сага Масакі Івасімай расказаў аб развіцці кантактаў Пярэжырскай сярэдняй школы імя А.Е. Гурыновіча з японскімі навучальнымі ўстановамі. Мэр, па словах Руслана Есіна, з цікавасцю ўспрыняў інфармацыю і выказаў зацікаўленасць у падключэнні адной са школ горада Тара да праекту віртуальнага супрацоўніцтва. Так што, магчыма, мы набудзем яшчэ больш сяброў.
Алена Шантыка.
